आय ऍम मॅरेथॉन बॉय !!!

बंगळुरु मॅरेथॉनचे फिनिशर मेडल

कोणाच्या कोणत्या कृतीमुळे कोणाला कशाचे प्रोत्साहन मिळेल हे सांगता येत नाही. अशा एखाद्या घटनेतून माणसाचे आयुष्य बदलून जाते किंवा त्याला जगण्याची नवी दिशा मिळते. माझ्याही बाबतीत असाच सकारात्मक प्रकार घडला आहे. मला माझ्या रुटीनच्या आयुष्यात आनंद मिळवायची एक नवी जागा सापडली आहे. ती आहे, माझ्यात निर्माण झालेले “मॅरेथॉन धावायचे खूळ.” हे मी आपणाकडे शेअर करताना स्वतः विषयी कौतुकाने म्हणून शकतो, “यस आय ऍम मॅरेथॉन बॉय.” कारण मी दि.  ८ मे २०१६ ला माझ्या आयुष्यातील १० किलोमीटर धावण्याची पहिली मॅरेथॉन पूर्ण केली आहे. त्याचीच कहाणी आज सांगतो.

 बहुधा डिसेंबर २०१५ मध्ये माझ्या वाचनात जळगावमधील ऑटो क्षेत्रातील मान्यवर, माझे मित्र किरणराव बच्छाव यांनी गोवा हाफ मॅरेथॉनमध्ये सहभाग घेवून ती पूर्ण केल्याचे वृत्त आले होते. त्यासाठी त्यांनी केलेल्या तयारीची माहिती त्यात होती. मी ती वाचली. आपणही अशा प्रकारे मॅरेथॉन धावावी, असे मला वाटू लागले.

त्याकाळात मी स्वतः फिरायला जाणे, धावणे, घरी योगा वगैरे करीत असे. मध्यंतरी काही काळ जीमही लावलेला होता. शरीराला त्रासाचा थोडा सराव होता. मला आठवते, मी दि. २० डिसेंबर २०१५ ला मॅरेथॉनसाठी तयारी करण्याचा पहिला निर्धार करून त्यानुसार तयारी करण्याचा निर्णय घेतला. मी रोज फिरायला जात असे. त्यासोबत थोडे धावायला सुरवात केली. नेहमी प्रमाणे पहिल्यांदा होणारा त्रास मला होत होता. या दरम्यान मी आणि इतर मंडळी किरणभाऊंच्या संपर्कात आलो. त्यांनी “जळगाव रनर्र” म्हणून एक व्हाट्स ऍप गृप सुरू केला. त्यात ते स्वतः मी, निलेश भांडारकर, विक्रांत सराफ, नरेंद्र सोळंकी व काबराजी यांचा समावेश आहे. या गृपमध्ये आम्ही धावण्यासंदर्भात व इतर तयारीविषयी चर्चा करीत असतो. आम्ही दि. १४ फेब्रुवारी २०१६ (व्हेलेटाईन डे) ला सर्वांनी एकत्र येवून ५ किलोमीटर धावायचे ठरविले. बहिणाबाई उद्यान ते संभाजीनगर, महाबळ असा हा राऊंड होता. त्या दिवशी ३ जणांनी तो राऊंड पूर्ण केला. मग दर रविवारी एकत्र येवून सेंट टेरेसा स्कूल ते शिरसोली रोड असे १० किलोमीटर धावायचे ठरविले. मधल्या काळात माझे सिंधी कॉलनी ते पिंप्राळा, महाबळ, मेहरूण तलाव, टॉवर, एम. जे. कॉलेज असे धावणे सुरू होते.

निलेश भांडारकर, किरण बच्छाव, डॉ. हिरानी

सरावाच्या दरम्यान मी एकदा विना बुटांचाही धावलो. त्याचे कारण असे की, मॅरेथॉन सेलिब्रीटी म्हणून अभिनेता मिलींद सोमणकडे पाहिले जाते. त्याने विना बुटांचे धावून मुंबई ते दिल्ली हे अंतर पार केले आहे. त्याचा आदर्श घ्यावा म्हणून तसाही सराव मी काही वेळा केला. अर्थात, यातून माझा आत्मविश्वास वाढत होता.

धावण्याचा सराव करताना एक काळजी घ्यावी लागते, ती म्हणजे एकाच मार्गावर एकाच पद्धतीने धावण्याचा सराव नको. नाहीतर अवयवांना तशी सवय होते. धावण्याचा सराव हा सर्व प्रकारच्या रस्त्यांवरून व सर्व बाजुच्या दिशेने आणि दोन्ही प्रकारच्या वळणांचा हवा. म्हणून मी रोज मार्ग बदलून धावत असे किंवा आताही धावतो.

मला एकदा असाच अनुभव आला. मोहाडी रस्त्यावरून धावत परत असताना बाफना ज्वेलर्सच्या गेस्टहाऊसजवळ माझा गुडघा लॉक झाला. अक्षरशः मला वाहनाने घरी यावे लागले. त्यानंतर ८ दिवस धावणे बंद होते. फिजिओथेरपीस्टचा सल्ला घेतला. त्याने धावण्याच्या सरावासाठी काही टीप्स दिल्या. बच्छाव व इतर मित्रही मार्गदर्शन करीत होते. सराव करता करता एक दिवस आम्ही १६ किलोमीटर धावायचे ठरविले. मी आणि भांडारकर मिळून ठरविलेले अंतर पार केले. जवळपास आठवड्यातून ४ दिवस धावण्याचा सराव सुरू होता. रोज किमान ३ ते ५ किलोमीटर आणि रविवारी १० किलोमीटर धावणे सुरू होते. मध्यंतरी शिवजयंतीनिमित्त जैन स्पोर्टतर्फे आयोजित १० किलोमीटर धावण्याची स्पर्धाही मी पूर्ण केली.

कांतीविरा स्टेडियममधील गर्दी

 जानेवारी २०१६ मध्ये बंगळुरू येथे होणाऱ्या मॅरेथॉनमध्ये धावायचा मी निश्चय केला होता. त्यामुळे त्याच्या घोषणेकडे लक्ष ठेवून होतो. दि. १५ मार्च २०१६ ला बंगळुरू मॅरेथॉनची घोषणा झाली. मी पहिल्याच दिवशी ऑनलाईन नावनोंदणी केली. त्यामुळे मला सरावात सातत्य ठेवावे लागले. माझ्या खानपानकडे मी लक्ष देवू लागलो. वजन कमी करणे आवश्यक होते. तेही प्रयत्न सुरू होते.

अखेर मी सहकुटुंब बंगळुरुत दि. ७ मेस दाखल झालो. टीसीएस बंगळुरु वलर्ड १० के मॅरेथॉन हे स्पर्धेचे नाव होते. ही स्पर्धा १० किलोमीटर धावण्याची असते. दि. ७ मेस वातावरण दमट होते. असे वातावरण धावण्यासाठी त्रासाचे मानले जाते. दि. ८ मे २०१६ ला सकाळी ६ पासून श्री. कांतीविरा स्टेडीयम पासुन मॅरेथॉनला प्रारंभ होणार होता. मी सकाळी ५ ला तेथे पोहचलो तव्हा जवळपास १२,५०० स्पर्धक होते. मला बिब नंबर १४११३ मिळाला. यात जीपीएस सिस्टिमसह एक मायक्रो चिफ होती. त्यात आमच्या धावण्याची सर्व स्थिती रेकॉर्ड होणार होती. त्या दिवशी वातावरण बरेच नॉर्मल झालेले होते. अखेर मान्यवरांच्या उपस्थितीत मॅरेथॉनला प्रारंभ झाला. पहिल्या आलेल्या धावपटूने अवघ्या ३० मिनिटात १० किलोमीटर अंतर पार केले. मला मात्र १ तास ११ मिनिटे २८ सेकंद एवढा वेळ लागला. मॅरेथॉनची फिनिशिंग लाईन मी पार केली आणि माझ्या गळ्यात स्पर्धा पूर्ण केल्याचे मेडल टाकले गेले. त्या क्षणाचा आनंद मी आजही शब्दांत वर्णवू शकत नाही.

शिवजयंतीनिमित्त आयोजित १०  कि. मी. धावणे अंतर पूर्ण केल्याबद्दल सत्कार

ही मॅरेथॉन धावत असताना मी काही निरीक्षणे नोंदली. पहिले म्हणजे, माझ्या सोबत ६४ वर्षे वय असलेली महिला आणि ७२ वर्षे वय असलेले ज्येष्ठ नागरीक धावले. आपल्या आवडीचे काम करायला वयाचे बंधन नसते आणि जीद्द केवळ लक्ष पूर्ण करण्याचे असावे हे माझ्या लक्षात आले. दुसरी बाब म्हणजे, मॅरेथॉनसाठी बंगळुरूच्या नागरीकांनी प्रोत्साहन, पाठींबा देण्याचे सुसंस्कृत कल्चर निर्माण केले आहे. तेथे पहाटेपासून नागरिक हजर होते. लक्षवेधी म्हणजे, धावण्याच्या मार्गावर वॉटर स्टेशन, मेडीकेअर टीम उपलब्ध होती. पोलीसांचा चोख बंदोबस्त होता. वाहतूक पूर्णतः बंद होती. जागोजागी स्वच्छतागृहांची व्यवस्था होती. मॅरेथॉन धावणाऱ्यांचा उत्साह टीकवून ठेवण्यासाठी मार्गावर ८ – १० ठिकाणी सांस्कृतिक कार्यक्रम होते. त्यात ५ ठिकाणी डीजे, १ ठिकाणी भांगडा, २ ठिकाणी कर्नाटक संगीत अशी व्यवस्था होती. विविध प्रकारच्या स्वयंसेवी संघटनांचे पदाधिकारी धावणाऱ्यांना पाणी, ज्यूस किंवा इतर घटक द्रव्ये देत होते. संपूर्ण मॅरेथॉनचे नियोजन शिस्तबद्ध होते.

बंगळुरु मॅरेथॉन पूर्ण केल्यामुळे आता माझा उत्साह निश्चित दुणावला आहे. आता पुढील लक्ष ठाणे मॅरेथॉनमध्ये सहभाग घेण्याचे आहे. टप्प्या टप्प्याने मी हाफ व फूल मॅरेथॉन धावणार आहे. ते माझे लक्ष्य आहे.